File:AGAD (6) Deklaracja poparcia planów utworzenia pisma Echo Polskie, Pudło 663 s. 51.png

Deklaracja poparcia planów utworzenia pisma narodowego „Echo Polskie” i drukarni w Nowym Jorku.
Deklaracja Komisji Tymczasowej, powołanej przez redakcję pisma narodowego „Echo Polskie”, skierowana do Polaków mieszkających w Nowym Jorku, o pomoc w dalszym finansowaniu wydawania tegoż czasopisma poprzez zakup akcji.
Wybuch powstania styczniowego spowodował ożywienie polityczne Polonii amerykańskiej w Stanach Zjednoczonych. Dowodem tego ożywienia było pismo „Echo z Polski” przemianowane 8 X 1864 r. na „Echo Polskie”. Pierwszy numer polskiego czasopisma ukazał się 1 VI 1863 r. w Nowym Jorku – ostatni 22 IV 1865 r. „Echo z Polski” było wydawane początkowo co dziesięć dni, a od sierpnia 1863 r. co tydzień. Pismo to było firmowane jako wydawnictwo Komitetu Centralnego Polskiego w Nowym Jorku, a redagowali je Romuald J. Jaworowski (wychodźca polityczny, który przybył do Nowego Jorku w 1863 r.) i Henryk Kałussowski (przedstawiciel starej emigracji w Nowym Jorku, już w 1848 r. był członkiem miejscowego Komitetu Polskiego, współdziałał ściśle z redaktorami „Głosu Wolnego”). „Echo” było odbijane w drukarni Schriftgiessera (także polski wychodźca polityczny) i zapewne też jego sumptem. Nakład tygodnika był z pewnością niewielki. Po pół roku istnienia „Echa” wydawcy na łamach pisma pisali, o „kilkuset rodakach, w jednej prawie chwili, jednego głosu Echem pokrzepiających się”. Docierało ono jednak do znacznej części środowisk emigracyjnych i posiadało ajentów w Nowym Orleanie i San Francisco, a od 1864 r. na listach prenumeratorów znaleźli się już mieszkańcy Grand Rapids, St. Louis i Winony, czyli rejonów, które były zamieszkiwane przez osadników przybyłych ze Śląska, Kaszub i Wielkopolski.
„Echo z Polski” miało wyraźnie kompilacyjny charakter – mało było artykułów drukowanych oryginalnych, a dużo przedruków i streszczeń z gazet krajowych, m.in. z „Czasu”, „Gazety Narodowej”, które docierały z wielkim opóźnieniem. W piśmie zamieszczano odezwy powstańcze, niekiedy fragmenty z tajnej prasy zaboru rosyjskiego („Niepodległość”), a także zaglądano do prasy czeskiej („Narodni Listy”, emigracyjne pisma czeskie). Niektóre numery „Echa” sprawiają wręcz wrażenie całkowicie skopiowanych z „Głosu Wolnego”.
Mottem przewodnim pisma było „znać najprzód ojczyste sprawy i jej klęski i jej sławy”, dlatego też łowiło ono czujnie wieści z kraju. Poza publikacją niektórych dokumentów komitetów polskich w Stanach Zjednoczonych, notowaniem objawów życzliwości Amerykanów dla Polski i ogłoszeniem list składkowych emigracji nic nie świadczyło o przeznaczeniu tego pisma dla Polonii amerykańskiej. Merytorycznie „Echo” nie różniło się niczym od czasopisma emigracyjnego w Europie, za co niebawem zaczęło być krytykowane przez Polonię. Po zmianie nazwy na „Echo Polskie” w drugiej połowie 1864 r. dodano wprawdzie dział Stany Zjednoczone, poruszający problematykę amerykańską i wewnątrzemigracyjną, ale pismo w dalszym ciągu niezbyt wiele uwagi poświęcało Ameryce.
„Echo Polskie” odwoływało się do zasad Rządu Narodowego i uważało, że rok 1863 zniósł różnice religii, rasy, pochodzenia lub stanowiska. Czasopismo to podkreślało hasła nieustannej walki narodowej, czyli także pracę organiczną – przygotowawczą do powstania. W „Echu” były także zamieszczane wspólne odezwy Komitetu Izraelitów Polskich z Komitetem Polskim w Nowym Jorku, oraz głosy połączonych polskich i czeskich sił na obczyźnie. Także sprawy finansowe pisma przedstawiały się nie najlepiej, stąd m.in. odezwa Komisji Tymczasowej spółki polskiej wydającej czasopismo o wsparcie finansowe poprzez zakup akcji na rzecz założenia drukarni polskiej i dalszego wydawania „Echa Polskiego”. Redakcję i sens dalszej egzystencji „Echa Polskiego” podcięła klęska i upadek powstania styczniowego.
Miejsce: Nowy Jork
Opis zewnętrzny: Oryginał, jęz. polski, druk o wymiarach 250x190 mm
Miejsce przechowywania: Biblioteka Polska w Paryżu, Rząd Narodowy powstania 1863-1864. Archiwum Izby Obrachunkowej, sygn. 663, s. 51.