File:AGAD (11) Lista członków Zjednoczonej Emigracji Polskiej, Pudło 663, s. 123.png

Lista imienna członków Zjednoczonej Emigracji Polskiej sporządzona i ogłoszona przez Komitet Emigracji Polskiej na podstawie list przesłanych przez Komitet Tymczasowy i Komisję Tymczasową.
Stosunek ugrupowań politycznych Wielkiej Emigracji do wydarzeń w Królestwie Polskim poprzedzających wybuch powstania styczniowego, nie ograniczał się tylko do rozstrząsania i oceniania ich na łamach prasy wychodźczej. Podejmowano równolegle wysiłki organizacyjne, które miały przygotować emigrację do wypełnienia przez nią służebnych zadań wobec kraju, zwłaszcza gdy wybuchnie walka zbrojna. Szły one w trzech kierunkach – zjednoczenia wychodźstwa dla zwiększenia efektywności jego działań na rzecz kraju, rekonstrukcji i rozwinięcia służb mających ewentualnie pełnić obowiązki polskiego aparatu dyplomatycznego, a po części i propagandowego w stosunkach z innymi narodami i rządami oraz przygotowania szkolenia militarnego. Dążenie do zjednoczenia polskiej emigracji na Zachodzie najsilniej objawiło się wśród starych emigrantów. Pod koniec 1861 r. podjęto próby przeprowadzenia wyborów i wybrania wspólnego komitetu. Sekcja londyńska Towarzystwa Demokratycznego Polskiego (dalej TDP) wystosowała pod datą 18 VIII 1861 r. odezwę do członków, w której apelowała o aktywizowanie się i zakładanie sekcji. Szybko zareagowała na to też Komisja Korespondencyjna TDP w Paryżu, będąca organem pośredniczącym między Centralizacją londyńską a członkami Towarzystwa rozproszonymi we Francji. Oddelegowała do Paryża Ludwika Bulewskiego w celu porozumienia się z emigracją wysuwając jako płaszczyznę do zjednoczenia zasady demokratyczne. 29 XII 1861 r. ukonstytuował się Komitet Tymczasowy w ośmioosobowym składzie. Jego przewodniczącym został Jan Ledóchowski, sekretarzem Leon Zienkowicz, a skarbnikiem Adolf Chrystowski. Początkowo należeli do niego m.in. Jan Nepomucen Janowski, Seweryn Elżanowski, Jan Czyński, Edmund Chojecki. Do formującego się „Zjednoczenia Emigracji” mógł należeć każdy wygnaniec, który podzielał zasady manifestu poitierskiego TDP z 1836 r., manifestu krakowskiego z 1846 r. oraz aktów z 1848 r. Komitet Tymczasowy okoliczności swojego powstania, cele i zadania sformułował w odezwie ogłoszonej 12 I 1862 r. 16 lutego wezwał członków do głosowania na dziewięcioosobowy Komitet Stały. Na 674 osób, które uznało odezwę ze stycznia za swój dokument ideowy, 650 wzięło udział w wyborach. Najpoważniejszą konkurencją dla inicjatywy TDP stała się grupa osób związanych ze szkołą polską na Batignolles w Paryżu. Byli to najczęściej ludzie nie związani bezpośrednio ze stronnictwami emigracyjnymi, o poglądach najczęściej umiarkowanie demokratycznych, co nie przeszkadzało niektórym pozostać w kontaktach z Hotelem Lambert. Nie widzieli żadnych przeszkód w różnicach poglądów, jako że nowa forma rządów i przyszłe urządzenie społeczne miały być wg nich ustanowione przez cały naród po odzyskaniu niepodległości. Uważali, ze należy łączyć się nie z osobami ani stronnictwami, ale pod hasłem wolności dla kraju. Utworzyli Komisję Tymczasową Jednoczącej się Emigracji, pod przewodnictwem Leona Czachowskiego, Leona Mazurkiewicza sekretarza i Rufina Piotrowskiego skarbnika. Sporządzona w końcu 1860 r. lista zjednoczonych liczyła 381 nazwisk, z tego 187 osób z Wielkiej Brytanii, 178 z Francji i Algierii i 15 z Genui. 22 VII 1862 r. w Paryżu doszło do porozumienia Komitetu Tymczasowego z Komisją Tymczasową. W drodze kompromisu wybrano dziewięcioosobowy Komitet Emigracji Polskiej. Przewodniczyć mieli kolejno wszyscy członkowie. Należeli do niego m. in. Stefan Bobrowski, Józef Wysocki, Seweryn Elżanowski, Antoni Żabicki, Adolf Chrystowski, Jan Ledóchowski. Komitet ogłosił kilka odezw do emigracji, w których przedstawił swoje demokratyczne zasady społeczno-polityczne, a także zamiar przegłosowania przez wychodźstwo projektu zorganizowania się emigracji i podatku braterskiego. Postanowił wydawać swój organ prasowy- „Głos Wolny”. Nie rozwinął szerszej działalności nie tylko dlatego, że był zlepkiem dwóch ugrupowań o różnych programach, ale głównie z braku pomocy materialnej. Nie zyskał poparcia ani w kraju ani za granicą. 10 VII 1863 r. zaprzestał działać przekazując swoje papiery i przewiezioną z Wersalu bibliotekę TDP pod opiekę dyrekcji szkoły polskiej na Batignolles w Paryżu. Prezentowany tu dokument to lista imienna członków Zjednoczonej Emigracji Polskiej. Nie jest ona kompletna, a z powodu nieczytelnych podpisów i błędnego podania nazwiska uważano ją za materiał pomocniczy do ogłoszenia dokładnej listy imiennej emigracji polskiej. Lista zwolenników Komitetu obejmuje 1400 nazwisk, a więc większość aktywnych jeszcze emigrantów, zwłaszcza ze starej emigracji. Najwięcej ich zamieszkiwało Paryż i okolice, Londyn wraz z Portsmouth i Algierię. Lista została wydrukowana i wydana w Paryżu w drukarni L. Martineta.
Miejsce: Paryż
Data stworzenia: grudzień 1862
Data publikacji: 12 stycznia 1863
Opis zewnętrzny: druk, kopia, j. polski, karty papierowe o wymiarach 221x265 mm, ss. 8