File:Ignacy Płażewski, Południowo-wschodnia strona Placu Wolności w Łodzi, I-4719-1.jpg

Fotografia Ignacego Płażewskiego przedstawiająca Plac Wolności od strony ulicy Legionów. Na fotografii widać przechodzących przez ulicę ludzi oraz tramwaj poruszający się ruchem kołowym po torach wokół Placu Wolności. Początki Placu Wolności wiążą się z wytyczeniem obszaru Nowego Rynku (który w 1918 roku został nazwany Placem Wolności) w latach 1821-23. Wyznaczony został wtedy ośmiokątny plac centralny pierwszej osady przemysłowej zwanej Nowym Miastem. Nowy Rynek był też punktem centralnym do wyznaczenia czterech obszarów urbanistycznych podzielonych na 202 działki nowej osady przemysłowej – granicę ich stanowiły kolejno ulica Wschodnia, Zachodnia, Północna oraz Południowa (ob. Rewolucji 1905 roku). Na fotografii w tle widać dawny kościół ewangelicko-augsburski Świętej Trójcy. Wraz z budynkiem Ratusza tworzyły efektowną „bramę” do głównej ulicy miasta. Świątynia powstała w latach 1826-28 wg projektu tego samego architekta co Ratusz, Bonifacego Witkowskiego, a w latach 1889-1891 ze względu na rosnącą liczbę wiernych została przebudowana wg projektu Otto Gehlinga. Od 1945 roku jest to kościół rzymskokatolicki pw. Zesłania Ducha Świętego.

Obok kościoła wyróżniającym się na fotografii budynkiem jest pierwotnie wybudowana w 1856 roku siedziba Szkoły Powiatowej Realnej Niemiecko-Rosyjskiej powstałej na podstawie planów architekta Jana Karola Mertschinga. Budynek ten ulegał przekształceniom wraz z rozwojem miasta. Zapotrzebowanie na średnią katedrę techniczną w prężnie rozrastającym się przemysłowym ośrodku spowodowało, że budynek ten został rozbudowany w roku 1884 wg projektu Hilarego Majewskiego a w jego wnętrzach zagościła Wyższa Szkoła Rzemieślnicza. Dalsze przekształcenia wiążą się z adaptacją gmachu na potrzeby administracyjne – dawny ratusz okazał się niewystarczający dla rozwijającego się miasta. W latach 1924-25 dla potrzeb Magistratu rozbudowano ponownie budynek pod nadzorem ówczesnego architekta miejskiego Wiesława Lisowskiego. Po II wojnie światowej gmach ten stał się siedzibą łódzkiego Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego i pełni tę rolę do dziś.