File:AGAD Potwierdzenie członkostwa w Radzie Państwa Kazimierza Lanckorońskiego 1.jpg

My Karol Pierwszy, z Bożej łaski cesarz austriacki, apostolski, król węgierski, czwarty tego imienia, król czeski, dalmacki, kroacki, sławoński, galicyjski, lodomeryjski i iliryjski, arcyksiążę austriacki, wielki książę krakowski, książę lotaryński, salzburski, styryjski, karyncki, kraiński, bukowiński, górno- i dolnośląski, wielki książę siedmiogrodzki, margrabia morawski, hrabia Habsburga i Tyrolu itd. czynimy wiadomym i podajemy do wiadomości: Z uwagi na to, że ziemiaństwo w królestwach i krajach Rzeszy zawsze gromadziło się wokół tronu z przepełnioną oddaniem wiernością, poświęcało Państwu podczas wojny i podczas pokoju swe służby z oddaniem i chlubą oraz zabłysnęło poprzez swą działalność dla dobra powszechnego, nasz dostojny poprzednik, świetlanej pamięci, zmarły cesarz i król Franciszek Józef Pierwszy, przekonany, że należy mu [tj. ziemiaństwu – przyp. tłum.] trwale zapewnić udział w reprezentacji Rzeszy, stosownie do jego zasług i jego dotychczasowej postawy, postanowił w ustawie zasadniczej odnośnie reprezentacji Rzeszy z 26 lutego 1861 względnie z 21 grudnia 1867, że Izba Panów Rady Państwa miałaby się składać, oprócz pełnoletnich książąt domu panującego, arcybiskupów i książąt metropolitów tudzież osób dożywotnio powołanych przez cesarza z tytułu swych zasług dla Państwa i Kościoła, nauki i sztuki, z pełnoletnich przywódców inkorporowanych królestw i krajów reprezentowanych w Radzie Państwa, także z wielkoziemiańskich znakomitych rodów szlacheckich, którym Cesarz przydziela dziedzicznie godność posła do Rady Państwa. Skoro więc Nasz jaśnie oświecony dom cesarski otrzymał tak wiele dowodów wiernego i wypróbowanego przywiązania ze strony rodziny hrabiów Lanckorońskich z Brzezia; skoro rodzina ta odznaczyła się poprzez swoje zasługi względem Państwa, poprzez swą dawność i wielkie dobra ziemskie, przeto ś.p. Cesarz i Król Franciszek Józef Pierwszy z mocy swej najwyższej cesarskiej i królewskiej władzy uznał za stosowne przychylić się do tego, by obdarzyć ś.p. Kazimierza hrabiego Lanckorońskiego z Brzezia swego szambelana, właściciela dóbr Komarno, Rozdół, Chodorów oraz Jaworów w Galicji, przy zastosowaniu § 3 wyżej wspomnianej konstytucji, dziedziczną godnością posła do Rady Państwa. Ta godność daje prawo zasiadania i prawo głosu w Izbie Panów Rady Państwa oraz przechodzi na tego męskiego członka rodziny w męskiej linii rodu hrabiów Lanckorońskich dysponującego pełnią praw obywatelskich i politycznych, którego My i Nasi Następcy zastrzeżemy sobie łaskawie do Rady Panów powołać na warunkach ustanowionych w § 3 konstytucji o reprezentacji Rzeszy. Spodziewamy się od członków rodu hrabiów Lanckorońskich z Brzezia, któremu Nasz dostojny poprzednik nadał dziedziczną godność posła do Rady Państwa na mocy własnoręcznego pisma z 18 kwietnia 1861, że zachowacie zawsze dotąd wypróbowaną wierność i przywiązanie dla Naszego domu panującego, niezłomnie będziecie się trzymać konstytucji nadanej przez naszego jaśnie oświeconego poprzednika i ze wszystkich sił sumiennie będziecie się starać wspierać to, co dla Rzeszy najlepsze. Dla większego uwiarygodnienia podpisaliśmy własnoręcznie niniejszy dokument naszym cesarskim imieniem i poleciliśmy przywiesić naszą cesarską pieczęć majestatyczną. Wystawione i sporządzone przez naszego drogiego i wiernego rzeczywistego tajnego radcę i szmbelana, ministra spraw wewnętrznych Fryderyka hrabiego von Toggenburg, kawalera krzyża wielkiego naszego cesarskiego orderu Franciszka Józefa z orderem wojennym, odznaczonego krzyżem wojennym za zasługi cywilne pierwszej klasy, odznaczonego brązowym medalem za zasługi wojenne na wstędze krzyża za zasługi wojenne itd. We Wiedniu, naszej stolicy, mieście głównym i rezydencjonalnym drugiego listopada roku tysiąc dziewięćset siedemnastego.

Karl.

Minister Spraw Wewnętrznych Friedrich hrabia Toppendorf W wykonaniu rozkazu naszego cesarskiego i królewskiego apostolskiego majestatu. Felix Freiherr v. Wiedersverg c.k. radca ministerialny.

Rodzina Lanckorońskich h. Zadora, sięgająca swymi udokumentowanymi źródłowo początkami XIV, a być może i XIII w. należy do najstarszych polskich rodzin szlacheckich. Swój społeczny awans „panowie z Brzezia” koło Bochni zawdzięczali aktywnej działalności marszałka koronnego Zbigniewa (zm. 1425), od którego synów wywodziły się dwie linie Lanckorońskich: starsza (zwana jagielnicką) i młodsza (galicyjska z Wodzisławia). Lanckorońscy zgromadzili znaczne dobra, dzierżąc liczne starostwa niegrodowe, wśród nich m.in. starostwo lanckorońskie (otrzymane od Władysława Jagiełły w 1410 r.), od którego w XVI rodzina wzięła nazwisko. W odróżnieniu od wielu innych rodów magnackich, które w XVI czy XVII w. straciły na znaczeniu, zdołali utrzymać swój status także i w okresie późniejszym. W XV-XVIII w. członkowie rodu sprawowali urzędy i godności: marszałka wielkiego koronnego (m.in. Mikołaj „Marszałkowic” zm. 1462), wojewodów (np. Stanisław zm. 1535 wojewoda podolski, później sandomierski), hetmana (Stanisław wojewoda bracławski, ruski i hetman polny koronny 1654-1657), kasztelanów (Krzysztof zm. 1591, kasztelan małogoski, później radomski), biskupa kamienieckiego (Wespazjan zm. 1677). W XVIII w., po wygaśnięciu linii starszej i jej odnogi kurozwęckiej, pozycję rodu umocnił Maciej Lanckoroński z lini wodzisławskiej (1723-1789), wojewoda bracławski i kijowski, wychowany na dworze Stanisława Leszczyńskiego w Lotaryngii i utrzymujący kontakty ze Stanisławem Konarskim, aktywny uczestnik życia politycznego kraju i jego syn Antoni Józef (1761-1830), czynny poseł Sejmu Wielkiego. Zewnętrznym tego wyrazem było uzyskanie w 1783 r. od cesarza Józefa II potwierdzenia dziedzicznego tytułu hrabiego Rzeszy, uznanego także w 1825 r. w Królestwie Polskim. W drugiej połowie XIX w. Lanckorońscy uzyskali prawo do dziedzicznego zasiadania w austriackiej Radzie Państwa(Reichsrath), w izbie wyższej, zwanej Izbą Panów, potwierdzone dokumentem wystawionym przez cesarza Karola I Habsburga na krótko przed rozpadem monarchii austro-węgierskiej. Ostatnimi męskimi reprezentantami rodu, który wygasł na przełomie XX-XXI wieku był Karol Lanckoroński z Rozdołu (4 XI 1848 – 15 VII 1933) mecenas i historyk sztuki, podróżnik, organizator wypraw na Bliski Wschód i jego syn Antoni zm. 1965. Kontynuatorką artystycznych zainteresowań ojca była natomiast młodsza siostra Antoniego Lanckorońskiego, Karolina Lanckorońska, zm. 25 VIII 2002 r., doc. dr hab. historii sztuki Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, współzałożycielka Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie i Fundacji Lanckorońskich z Brzezia, donatorka dzieł sztuki oraz materiałów archiwalnych na rzecz Uniwersytetu Jagiellońskiego, Zamku Królewskiego w Warszawie i Zamku Wawelskiego. Nazwiska Lanckoroński od lat 90. XX w. używa rodzina Stanisława Stefana Lubomirskiego z Kruszyny ur. 1931 z (Lubomirski-Lanckoroński)

Miejsce:Wiedeń Opis: oryginał, j. niem., 4 karty pergaminowe o wymiarach 285x385 mm, w ozdobnej, aksamitnej oprawie z przywieszoną pieczęcią cesarską, podpis cesarza Autor komentarza: Wiesław Filipczyk